Sonra bir de kelimeler çıktı başımıza. Harflerimizi dizdikçe arka arkaya, yeni yeni anlamlar kazandırdık yavan duygularımıza. O kadar yakınlaştırdı ki büyülü sesler bizi, kulaklarımız tıkandı. Biz yaklaştıkça, ruhlarımız çığlıklarını karanlıklara kustu. Sözler verdik, tuttuk. Manalı sözler verdik. Ellerimizi uzattık tenlerimize, kalplerimizi doladık tüm mühim kelimelerimize. Ruhlarımızın sesleri kısılmaya başlamıştı haykırmaktan biz seviştikçe. Tenler de bir oldu utanmadan ve tanıdı insanlar santim santim kendilerini.
Ağladı insanlar sonra. Hiç olamadıkları, içlerinde hiç dokunamadıkları kayıplarına ağladı. Sancıyan kalpleri hiç ayna yüzü görmedi güzel dilli insanların. “Sevmek” dediler göremeden kalplerini, sevdiler diğerlerini olamadan kendileri. Ve yine yalnızca kendileri ağladı başkalarına. Arkalarından. Ağladıkları, haykırdıkları hep kaybettiklerineydi. İnsanlar ruhlarını çok özledi ve hep ağladılar.
