Kapıyı açtıkları gibi Mirza, Handan’ın dudaklarına yapıştı. Eve kadar kendisini zor zapt etmiş, takside de Handan’ın kalçalarını biraz okşamıştı. Şimdi ise hiçbir engel yoktu önünde ve o da bunu hemen içeri girdiği gibi değerlendirmeye başlamıştı. Aslında dışardaki tek engel...
31 mayıs 2013, öğlenden Harbiye'ye kadar yürüyebildik en fazla. Geceyarısına kadar polis barikatını Elmadağ'a kadar geri çektirebilmiştik. Gece saat 3-4 olduğunda neredeyse bayılacak haldeydim gazdan, sudan, koşmaktan, barikata malzeme taşımaktan, yaralananlara yardım etmekten... Bir ara bir binada mahsur kaldık....
Koca bir ordum vardı benim. Herşeye sahiptim. En çok da yalnızlığa. Bu kadar insanın içinde yalnız kalabiliyordum. Sayıları arttıkça daha da yalnızlaşıyordum. Onlarla istediğim yere gidiyordum. Ama yine tek başıma. Belki yanımda benim deliliğimi çekebilecek bir kadın da olabilir....
Gününüz bok gibi mi geçiyor? Hatta bütün ay, bütün yıl bu rezil hayat yakanıza yapışmış gibi nereye gitseniz, ne yapsanız peşinizi bırakmıyor mu? Yalnız mı yaşıyorsunuz? Bütün gün para kazanmak için götünüzden ter damlıyor, üstüne eve geldiğinizde penceresi sigara...
Kelimeler kafamda uçuşuyor
Ne istiyorlar bu saatte
Uykumun gelmesini mi bekliyorlar lanet kelimeler
Beynimin bütün kıvrımlarını kaplamışlar
Ben onları cümle haline getiremem ki
Şiir de yapamam şimdi
Böyle güzel yan yana nasıl dizerim
Ya da dizdim ne anlatacağım onlarla
İnsanların açlıktan ve susuzluktan öldüklerini mi
Herkesin birbirlerinden bir...
Bu sana ilk mektubum. Aslında benim birine kendi adıma yazdığım ilk mektubum. Ben söyleyemediklerimi yazarım. Sana karşı herhangi bir şeyi geciktirmedim. Hep zamanında söyledim. Deniz gibi çıplak ve güneşin en parlak haliyle sana geldim. Dilim içimin aynasıdır. Kelimeler de...
Neredeyiz biz, güzel ey güzel dost, neredeyiz? Hangi koca çınarın dalında asılı kalmış ömürleriz? Anlamsızlıklara anlam yükleme uğruna hayatlarımızı harcıyor muyuz hala? Ya da kendimizi çok zeki sanıp yaptığımız illegal işlere kılıf uydurmaya mı adamışız hayatlarımızı? Halen daha, zaten...
Günlük tutmak her ne kadar tarzım olmasa da beni istediğim gibi dinleyen ve anlayan biri olmayınca baş vurduğum bir yöntem olmaktadır. Güneş her gün ki gibi vasıfsız ve mat. Güne başlangıcım bile boktan. Sorun bende mi yoksa dünyada mı...
Beyaz,sabretmeye değecek kadar, aradığım her neyse onu içinde sakladığına inandığım beyaz. İlkokuldaki o ilk küçükboy resim defterimin ilk sayfası kırık dökük sıranın üstünde,ellerimde rengarenk umutlu boyalar, titrek,heyecanlı kirletmeye korkan ellerim ne çizeceğini biliyor; mutluluk! Nasıl çizeceği bilemediği.
İnsanın en çabuk...
Her hafta farklı türlerden kitapları sizlerle buluşturmaya çalışacağım ve bunu yaparken küçük notlarla ilişsem de kitapların öznel değerlendirmesinden kaçınacağım, çünkü öncelikle ilk temasın okuyucu ve yazar arasında olmasının etkili ve önemli olduğunu düşünüyorum. Ama tabi ki bu kitap değerlendirmelerine...
